Biz bu gün burada bir daha dönmemek üzere gidenleri, tarihin yazdığı en gerçek,  en şerefli kahramanları yad etmek üzere, Çanakkale şehitlerini hatırlamak üzere huzurunuzdayız. Bundan 103 yıl önce yüz binlerce vatan evladı, bu vatanın bedelini ödemek üzere Çanakkale’ye çağrılmıştır.

Onlar güneştiler. Bir hilal uğruna batan. Geceye tutundular. Ve gittiler… Sabahı bekledik özlemle, bir daha dönmediler. Kurşunların çarpıştığı bir yerde. Vatan için savaştılar. Vatan için öldüler. Seyit Onbaşı, Kınalı Ali, Nusret’in  kaptanı Yüzbaşı Hakkı kalksa gelse. Kilitbahirin burçları dile gelse. ‘Biz bu toprak için şehit olduk, gazi olduk! Bu vatanın her zerresini kanımızla suladık. Kurban olduk. Top mermileriyle oradan oraya savrulduk. Biz Fatihlerin, Yavuzların emanetine siper olduk.  Ya siz ne yaptınız emanetimiz için’ deseler. ‘Eğildiniz eğdiğimiz başlara, kahve köşelerinde geleceğinizi esir ettiniz renkli taşlara, yazık ettiniz şehit analarının gözlerinden akan yaşlara’ deseler. Acaba yarın sabah, okulumuza, işimize giderken. Yine aynı duygular ve boş vermişlik içinde mi oluruz? Yoksa bu emanete sahip çıkmak için karınca misali su mu götürürsünüz bu yangına? Karar sizin!